یادداشت های دکتر محی الدین قنبری

اعتراض های اخیر در جامعه تنها متعلق به نسل جوانان نبود و نیست و شکافهایی دیرین در جامعه ما بر محور جنسیت، نابرابری های اقتصادی، عقیدتی و گاه مالکیتی و مسائلی حل نشده از بنیاد های زندگی همچون راهبردی پایدار در پیوند با دیگر دولت ها و مسئله اتمی یا مسائل محیط زیستی هر از گاهی سر باز می کند و از دهانه اجتماع، گدازه هایی از جوشهای زده شده که همان انسانها و سرمایه هایشان است سرریز می کند و می سوزد. این بار جوانان بیشتر سوختند و نام و یادشان بر سر زبانها افتاد و صحبت از آن شد که اینها چگونه اند و چه فرق هایی با ایرانیان پیشین دارند؟ گویی نسلی ناشناخته پیش روی حکومت و نسل های پیش ظهور کرده است. برخی بر آن شدند که این ویژگی ها را برشمرند و گفتارهایی در این باره دیده شد. این فهرست فرضیه هایی در ویژگی و امتیاز این نسل جوان از ایرانیان با نسل های پیشین برمی شمرد:

ویژگی اول:

 سطح مشارکتشان از نسل های پیشین بیشتر است. آنها به گونه ای مشهود در خواسته هایشان فعال اند و بخش خاکستری نازک تری دارند.

آشنا؟ خوشی؟ پسند یا دوست؟ اینها پیشنهادهایی برای دقت بیشتر در دوستی است. مردمی که چیزی یا رفتاری برایشان مهم باشد برایش فکر می کنند، واژه می­ سازند و روز به روز آن را بهبود می بخشند و گرامی می­دارند. در سرزمین ما که در این سال­­های واپسین در میان کشورهای جهان در خشونت رتبه می ­آورَد، داشتن یک دوست خوب یک غنیمت است. دوستان خوب گاهی بیشتر از فامیل به ما کمک می کنند و در جامعه ای شبکه ای که پیامدی از کلان شهرنشینی و صنعتی شدن است دوستان جای خانواده و فامیل را پر می کنند و شبکه های دوستان، جایگزین شجره خاندان می شود.

نمی دانیم جمعیت هر یک از اهل تشیع و تسنن در ایران چند نفرند! ولی هر دوی اینها با هم 99/6% از جمعیت کل ایران در سال 1395 (آخرین سرشماری) اعلام شده اند.

در سال 1960 یعنی 62 سال پیش بین 10 تا 15 هزار زرتشتی در ایران زندگی می کردند که نزدیک به 6500 نفر از آنها در تهران و 3700 نفر در کرمان و 700 نفر در یزد بوده اند. تداوم این دین در  ایران به سبب کاهش موبدان یعنی دینیاران زرتشتی رو به تهدید است در دهه 1930 نزدیک به 200 موبد در یزد وجود داشته اما در سال 1964 شمار آنها حتا به ده نفر هم نمی رسید. جمعیت زرتشتیان در هند هم رو به کاهش گذاشته است. پارسیان نامی است که این جمعیت در هند به خود گرفته اند و در سال 1951 نزدیک به 116 هزار نفر پارسی در هند زندگی می کردند این شمار در سال 1975م به نزدیکی 85 هزار نفر رسید که در حدود 31 هزار نفر کاهش را نشان می داد.(1). جالب آن است که در گزارش زیر جمعیت زرتشتیان ایران در سالهای 1390 تا 1395 به جای آنکه بیشتر شود هشت درصد هم کم شده است! جمعیت ایران در این مدت 60 سال گذشته نزدیک به سه و نیم برابر شده است و جمعیت زرتشتیان ایران نزدیک به دو برابر شده است. 

   آدمها همچون انگل، جانورانی زیان بار برای جهان هستند؛ کم توانی شان آنان را واداشت تا توانمند شدند چندان که در دریا نهنگ بگیرند و در آسمان از عقاب بیشتر بپرند اما این توانمندی چه سودی داشته است؟

   در میان کتابخانه پدرم در کودکی نام کتابی مرا به خود وامی داشت: انسان چگونه غول شد؟» غول شد و همه زندگی بسیاری از گیاهان و جانوران را برای خود کرد. غول واقعی! زندگی آدمهای دیگر را هم از آن خود کرد هر اندازه بیشتر و بیشتر تا آنجا که هر انسانی که آدمهایی بیشتر را برای خود مصرف کرده بود را کبیر می خواندند و شماری هم احمقانه به کبیرشان افتخار می کردند! نادرشاه کبیر، چنگیز کبیر، اسکندر کبیر، داریوش یا خشایار شاه کبیر و بالاخره کهن ترین کبیر در ایران کوروش کبیر و همه کبیرهای کوچکی که زندگی انسانهایی صغیر یا کبیر را برای خود و آرمانهای پوچ و پلشتشان فروپاشانده بودند تا کبیر شوند و به آرزوهای دور و درازشان برسند. انگار زندگی را گذراندن و فکر نکردن آسان تر است. انگار آدم ها دو جور اند یک عده ای اول زندگی می کنند بعد فکر می کنند و عده ای دیگر اول فکر می کنند بعد زندگی می کنند. شما چگونه اید؟

    مکتب ایران شناسی دانشگاه اوپسالا در سوئد را به راستی می باید یکی از برترین کانونهای ایران شناسی و به ویژه کانونی برای دین شناسی ایران در سده ای که گذشت دانست. دانشگاه اوپسالا نزدیک به 550 سال پیشینه دارد و کهن ترین دانشگاه کشورهای شمال اروپا و یکی از دانشکده های فعال آن، دانشکده الاهیات است که در سده گذشته درباره ادیان ایران نیز کارهایی ارزنده از خود بر جای گذاشته است. نزدیک به صد سال پیش این مطالعه ها آغاز شد و حتا جنگ جهانی دوم نیز با آنکه تومار بسیاری از مکتب ها را در نوردید نتوانست آسیبی بنیادی به این جریان بزند. برترین استادان دین شناس در ایران باستان و پژوهشگران معنویت و ادیان در ایران عبارتند از:

دیروز با پسرم از کتابخانه ملی برمی گشتیم. امر و نهی های پدرانه برای تربیت یا به اسم تربیت می تواند رابطه پدر-مادر با کودک را سخت و ناخوشایند کند و باید هر روز در کنار آن ترمیم و خوشی هایی هم داشت. با آنکه کارکنان کتابخانه ملی به ویژه خانمهایی که پیرو راه خجسته بانوانی کوشا و دانا همچون سرکار والا پوراندخت سلطانی شیرازی (پوری سلطانی) و تنی چند از خردمندان فرهنگ دوست دیگر همچون جناب آقای دکتر کامران فانی و سرکار خانم زهره علوی هستند همچون فرشته و صد البته از فرشته بهترند و با کودکان داروی جان اند و خوراک فرهنگ و هنر ولی باز به پسرم گفتم سر راه یک بستنی فروشی خوب هست می خواهی یک بستنی میوه ای بخوری؟ او که پس از آمدن با من به دندانپزشکی ام و کلاس طراحی در کتابخانه ملی خوب با دیگر کودکان بازی کرده بود گفت بدم نمیاد. مسیر را کج کردم و به سمت بستنی فروشی که یک خیابان بالاتر از بزرگراه شهید همت است رفتم. 

   نیشابور از زمان عبدالله بن طاهر (182-230ق) نخستین فرمانروای خراسان نامدار شد. عبدالله طاهر سردار ایرانی تبار مامون بود و سومین امیر طاهریان. صفاریان که طاهریان را برانداختند نیشابور را پایتخت خود کردند. نیشابور چهار دروازه داشت و صنعتگری در آن رونق داشت و بازاری داشت مربع شکل و مسجد جمعه اش در محلی بود که آن را معسکر (اردوگاه، پادگان) می خواندند و از شش بخش تشکیل شده بود. قسمتی از بخش عمده ساختمان که منبر امام در آن جای داشت در سده دوم هجری به دست ابومسلم خراسانی ساخته شده بود. نیشابور به هنگام تسلط غزنویان و سلجوقیان پاینخت خراسان باقی ماند. 

امیرسعید الهی (زاده در 1328)، نویسنده، دیپلمات و روزنامه نگار در گفتاری ارزشمند، «حکیم الهی» را عنوانی ممتاز و لقبی در دوره قاجاریه برای سرآمدان حکمت و معارف اسلامی دانسته است. او سه تن را در دوره قاجاریه دارنده این عنوان می داند:

آثار زنده یاد پاتریشیا کرون (1945-2015؛ Patricia Crone) از برجسته ترین مورخان اسلام و ایران همه خواندنی اند و در آن میان یکی از واپسین کارها و از بهترین آنها برای ما ایرانیان کتابی است به نام جامعه های ماقبل صنعتی: کالبدشکافی جهان پیشامدرن. 

  دیروز 25 مرداد 1401 در برنامه ای که برای آشنایی با کار کتابخانه ملی و پشت صحنه این نهاد معظم بود همراه با پسرم شرکت کردیم. کوشش و کار کارکنان فرهیخته کتابخانه ملی ایران بی نظیر است.

کهن ترین متنی که به زبان فارسی در گزارش ادیان برجای مانده است «بیان الادیان» نام دارد که به کوشش ابوالمعالی محمد بن نعمت علوی، فقیه بلخی، به سال 485 قمری نوشته شده است. در باب پنجم از این کتاب گزارشی از پیامبران دروغین شاید هم به زبان امروزین متوهم داده و از آن میان یک نیشابوری را یاد کرده به نام احمد کیال که به کوشایی دینی ساخته و از کشته شدن هم جان به در برده است:

وقتی خبر می دهند که مظفرالدین شاه (1232_1285 خورشیدی) می خواهد به فرانسه بیاید و خاویر پاولی Xavier Paoli باید همراه و در خدمت او باشد پاولی یاد شاه پیشین ایران ناصرالدین و الملة یا همان شاه شهید خودمان می افتد و او را یاد می کند که:

   امروز جمله شگفت انگیزی را از پل والری، نویسنده فرانسوی (د 1945 م) در کتاب «نقد عقل مدرن» که گفتگوهایی موضوعی در علوم انسانی و فلسفه است و به کوشش استاد رامین جهانبگلو گرد آمده خواندم و ذهنم درگیر شد شما هم ببینید تا دچار شوید:

افلاطون (د 347 یا348 پ.م) در کتاب قوانین گفتگویی را به تصویر کشیده که دو گونه حکمرانی را پیش رو دارد:

حکومت پادشاهی (به نمایندگی پارسه)

حکومت دموکراسی (به نمایندگی آتن)

از جانوران که بگذریم که گونه های غیر راست قامتِ دو پایشان دوست داشتنی و گرامی اند، به نظر می رسد که آدم ها از جهتی دو دسته باشند:

بسیاری از آنچه در اسلام یا ایران است از منابع و سرچشمه هایی گوناگون سرچشمه گرفته است و اینها با همین اندک داده هایی که در تاریخ به ما رسیده است چنان در هم پیچیده و دیریاب اند که به آسانی نمی توان داوری کرد. در حمله اعراب به ایران برخی از اندیشمندان، ایرانیان را متکبر و پس زننده دین اسلام دانستند و برخی از ایرانیان هم این را به افتخار برای خود غنیمت دانستند 

ما یعنی ارتباطات ما؛ چه ارتباطهای سلولهای مغزی ما با هم و چه ارتباط آن سلولها با دیگر اجزای کوچک و بزرگ بدنمان و بالاخره ارتباطهای ما با بیرون از ما.  کافی است که این ارتباطها تغییر کنند تا آدمی دیگر باشیم و بمیریم از آنچه بودیم و خود را گونه ای دیگر بیابیم و ببینیم. گاهی آدم دلش می خواهد برود، مرخصی بگیرد و از همه ربطها و رابطه ها و رباطهای کنونی اش بگریزد همه رابطه هایی که در عین برخورداری همچون بندی بر بند بند وجودش نشسته اند. کاش آدمها می گذاشتند هر یک از نزدیکانشان چند روزی به یک جایی هر سال مرخصی بروند و نباشند.