آستان سیدمحمد نوربخش و بی بی اعظم کاکوئی
پنجشنبه, ۱۲ مرداد ۱۴۰۲، ۰۶:۵۹ ب.ظ
از شمال غرب تهران که به سمت جاده امامزاده داود می رویم، هزار متری پس از سولقان یک خیابان باریک به درون دره می رود. جایی خوش آب و هوا که در سده نهم هجری زمانی که جناب سید محمد نوربخش را از خراسان تبعید کرده بودند اینجا بود و به نوعی زندان یا تبعیدگاه او بوده است.
در کنار این رودخانه در حال خشک شدن، یک حسینیه و آستانه سیدمحمد نوربخش و بی بی اعظم کاکویی قرار دارد. صوفیان نوربخشی تا دهه 1360 هم به زیارت این مزار می آمدند و آیین هایی داشتند. پس از جلوگیری از حضور ایشان توسط حکومت این مجموعه در اختیار اوقاف قرار گرفت. درب چوبی با ارزش و حصار ساده و با صفای مزار عوض شد و به سبک امامزاده های شیعی با کیفیتی امروزی نصب شد. از سوی دیگر بانی دیگری از خانواده جناب حیدرخانی هم در همان سالها هزینه بازسازی این مزار را به نیکی عهده دار شدند. مزار ایشان نیز در کنار همین آستان است و فرشهای کناره ای به نامشان در همان جا بر زمین دیده می شود.
کتیبه این آستان را در تصویر زیر می توانید ببینید:
نکته جالب دیگری که از گفتگو با افراد محلی شنیدم مزار بانو اعظم کاکویی از خاندان کاکوئی است که به گونه ای شنیداری نسب به ابوذر غفاری صحابه پیامبر اسلام می برد و از زاهدان و خادمانی برای سید محمدنوربخش بوده اند.
در گوشه دیوار بالا و دور مزار بانو بی بی اعظم کاکویی نیز همچون مزار سید محمد نوربخش پرچینی چوبی قرار داشته است که بنا بر گفته افراد محلی به دستور اوقاف برچیده شده است اما سنگ قبر و کتیبه ای درباره او هنوز در مزار دیده می شود که ایشان را از نوادر روزگار دانسته و داده دیگری در این باره دیده نمی شود. اگر خوانندگان گرامی درباره این بانو آگاهی ای داشته باشند و بنویسند در همین جا ثبت خواهد شد چه آنکه در اینترنت داده دیگری درباره ایشان به دست نیامد.
در این سالها هیچ آیینی در این آستان برگزار نمی شود و تنها زیارتگاهی برای پیروان این سلسله صوفی اگر چه از کشورهای دیگر همچون پاکستان است.
فیلم برداری برخی از پرده های سریالی تلویزیونی به نام مسافری از هند در سال 1382 در این فضای کوچک اما دلپذیر و زیبا سبب شهرت ای آستان اگر چه با عبارت عامیانه امامزاده سیتا شد! این مزار همچون دیگر مزارهای ایران، آرامگاه مردم محلی این روستا نیز هست.
