یادداشت های دکتر محی الدین قنبری

با سلام.

علیرغم مورد هفدهم، من معتقدم اگر چه این در قیاسِ با نسل شما ممکن است بهبود یافته باشد (که عنوان متن شما نیز همین است) من و نسل من اتفاقا از "بلاتکلیفی مزمنی" رنج می بریم.

انگار با وجود اینکه پای من می رود که در راهی که خود می پسندم گذاشته شود همچنان نگران عقوبت گذشتگان هستم.

مبادا کسی به من یک "چرایی" پر از مفهوم "انکار" بگوید.

مبادا کسی بگوید غلط کردی ، غلط رفتی و من ناگزیر شوم مسئولیت کارم را بر عهده بگیرم؛ مبادا چیزی بیاموزم💔

ما از عدم وابستگی به بی قیدی کشیده شده ایم.

لاابالیگری کیش ما است!

گویی تنها در قید و بندِ بی قیدی هستیم!

در کنار ویژگی هایی که از جوانان این زمان برشمردید ، می خواهم بگویم نورستگانِ پیشین حامل خصایصی بودند که ما امروزه از آنها فارغ شده ایم و یا نقش محوی از آن را مشاهده می کنیم.

نسل شما شرایطی را فراهم کرده که چنین فرزندانی_ با چنان ویژگی هایی که نام بردید_ از آن برآمده اند.

آنها که خود آسیب دیدند ولی کمتر آسیب زدند.

آنها که خود شنیده نشدند ولی شنوا بودند.

آنها که خود دشواری دیدند و آسایش بخشیدند.

ادب و احترامی که نسل شما داشت را امروزه ما نداریم. 

نسل شما خیلی کوشاتر بودند.

ما تلاش بر این داریم که کمتر متحمل سختی ها باشیم و از این رو خود را برای خود و دیگری بی فایده می بینیم(زندگی معناداری خود را در همه امکانات و آسایش امروز برای ما از دست داده)

نسل شما ارتباط قوی تری با طبیعت داشت و طبیعت نیز.

ما خیلی بی ملاحظگی می کنیم. جدای از آسیبی که به آن وارد می آوریم اولین کاری که در مواجهه با زیبایی ها می کنیم این است که از زوایای مختلف از آن عکس می گیریم ولی به ندرت از زوایای مختلف به آن نگاه می کنیم،از آن لذت می بریم و در آن لحظه عمیقا احساس قدردانی می کنیم.

ما وسایل ارتباطی پیشرفته تری را تجربه می کنیم ولی کیفیت ارتباطاتمان تنزل پیدا کرده.

درود به شما ، وقت بخیر ، سپاس از توجه و دقت شما به این نسل نادیده شده اما میخوام وضعیف موجود گفته های شما را مطرح و به سمت شرایط مطلوب این نظرها حرکت کنم .

 در گفته های نامبرده شما ، نوعی امیدواری را مشاهده کردم که شاید موجب شود نسل مرا به جلو حرکت دهد و به عبارتی به چیزی که هستیم ، تداوم و استمرار ببخشد و به عبارتی ، من نوعی خوش‌بینی می بینم که مقدار قابل توجهی از واقعیت دور شده و البته عرض کنم این نوع نگاه من و شاید منتقد قبلی ، به نوعی سوگیری و جهت گیری دارد که حداقل در ارتباط با خودم ، منشأ آنرا میدانم چیست .

بپردازم به نقد ، استادی به من گفت که شما دانشجویان ، به عبارتی یتیم و فاقد همراه و راهنما هستید ، زمانیکه به آن فکر می اندیشم ، مرا آزار میدهد اما فهمیدم که جامعه ی دانشجویی ، بیشتر از آنچه که به نظر می‌رسید از هم دور شده ، ما دانشجوها ، قدمی کوچک برای نزدیک شدن به یکدیگر را بر نمی داریم ، موسیقی ها ، ادبیات و نگاه های اکثر ما ( دانشجویان ) سطحی شده ، حتی می شود در نوع موسیقی ، نگاه ما به عشق ، زندگی ، تعهد و اخلاق مشاهده کرد و سواد سیاسی هم و از همه مهمتر ، فرهنگ بحث و تبادل نظر و تلاش برای توافق را نداریم که در بحث های آزاد کلاسی کاملا محسوس بود ، گله و نقد زیاد هست با این حال ، بقیه را نمی دانم اما من از خود بیرون آمدم و با انسان در ارتباط هستم ، چون به نظر من انسان بودن هنری است آموختنی و انسان بر خلاف حیوانات ،  اول بوجود می آید و بعد ماهیت آن شکل می گیرد و در آخر ، دوباره میخواهم این مساله را مطرح کنم : نسل من ، بسیار بسیار سطحی به مسائل نگاه می کند و آنقدر آشکار هست که می‌توانید در اکثریت ما مشاهده کنید ، به نوعی به آدم ها به چشم کالا نگاه می‌کنند و اطلاع ندارند که همه ی انسان ، همه ی انسان حرمت دارند و عمق .

با سپاس از دادن آزادی به من و ما .

متن بسیار جالبی بود و میشه این رو اضافه کرد: که نسل امروز از نسل دهه ۵۰ و ۶۰ بیشتر لیاقت آزادی رو داره چون هزینه آزادی رو داره پرداخت میکنه ,,,و چه غرور انگیزه دیدن این همه شجاعت