1. انسان در جمع زاده می شود؛ کوچکترین جامعه دستکم از نوزاد و مادرش تشکیل می شود و آنها در یک بستر و اجتماعی از انسانها زندگی می کنند. گروههای کوچک انسانی موجود در یک اجتماع بیش از آنکه با هم تفاوت داشته باشند به هم شبیه اند و این رفتارها و گفتارها و پندارهای همگون و دستاوردهای آن همان چیزی است که می توانیم از آن با عنوان فرهنگ آن اجتماع از آن یاد کنیم، دستکم بخشی مهم از فرهنگ اجتماع. اگر آنها شبیه به دیگران نباشند، پذیرش از طرف دیگران نخواهند داشت و این پذیرش همان عامل در خود بودگی و ناپویایی فرهنگ می شود. دگرباشی و دگر اندیشی هزینه خواهد داشت و این تن های نازک تاب تبرها و تیشه های دیگران ندارند. در این فضا فرهنگ ها به کندی تغییر می کنند و محافظه کارانه نسبت به تغییر واکنش نشان می دهند.
- ۰ نظر
- ۲۹ خرداد ۹۳ ، ۱۳:۴۷