به نظرم وقتی می توانیم به معنای زندگی فکر کنیم که بتوانیم بمیریم و بعد از خود بپرسیم چرا باید بمانیم؟
آیا معنای زندگی برای یک گوسفند با معنای زندگی برای یک گرگ برابر است؟ چرا فکر کنیم معنای زندگی برای همه انسانها می تواند یا از آن بدتر باید یک چیز باشد؟!
اندیشمندان زیادی را شنیده ام و دیده ام که به غمگینی و اندوهناکی زندگی اشاره می کردند. موسیقی های غمگین گاه برایم شیرینی پیدا می کرد و گاه دیده بودم که کسی می پرسید چرا موسیقی ایرانی غمناک است؟
دکتر ایرج وامقی - بر روان پاک او درود باد- پاسخ می داد که خیال انگیز است، غمناک نیست. کسی دیگر هم گفته بود که حمله مغولان بود که این مردم را به سوگ و سوگواری رفتگانشان کشاند و مویه کردن را تا ابد در نهادشان نهاد. و صد البته هستند کسانی که زندگی را طنز می بینند و باز هم دیگرانی که دیدی دیگر دارند ولی بر این گمانم که چون به اول و آخر کار می نگری، در ژرفای اندیشه، غم آرمیده است. موسیقی ایرانیان نیز عمیق است و به همین خاطر است که گاه در گونه هایی از آن غمین می نماید. خیام و مردانِ مردی چون او برای این مانا هستند که در رباعیات او و دیگر رباعیاتی که به سبک او بدو منسوب است، با صداقتی تام از این زندگی جانکاه سخن گفته و گفته اند. اینکه زندگی چون نیک بنگری بیش از همه ی حالات یک تراژدی است. آدمی نه می ماند و نه می داند که چون هست و چون خواهد بود!