نوشته زیر بخشی کوتاه از مقاله ای است که در اسفندماه 1391 در ویژه نامه عرفانی- فلسفی روزنامه ایران به نام روشنایی چاپ شد و موضوع آن چگونگی رفع اختلافات پیش آمده در میان ایمانیان است.
نه فقط در روزگار ما که در هر زمان و زمینی که نام فرهنگ و فرّهی بر تاریخشان است و اسم دین و مذهب بر زبانشان، در روزگاری که دانستنِ آدمی بر بودنِ آن پیشی گرفته و دارایی انسان، به خصوص برخورداریاش از قدرت و ثروت بر کمال و فرّهیِ ذاتش چیره شده، اختلافها و نزاعها و کدورتهای قلبی و دشمنیها فراوان شده است؛ اینجا است که یادداشتِ رسم و آدابِ کمال اهل صفا و وفا و اهل معرفت و الوهیت در برکندن بیخ درخت دشمنی و برآوردن نهال دوستی نه تنها خاطرهی ایشان بلکه سرمشق و یادآور آدمیت است. گذشت از بدیها و پاسخ دادن آنها به نیکیها، «اصلاح ذات البین(سازش دادنِ چالشگران)» و دفع و رفع کدورتها مواردی است که همهی انسانهای نیک به آن آگاهی دارند، ولی فضای اجتماعی و جریانهای خصومتزای خشونتآفرین گاه راه را بر ایشان تنگ میکنند و تاریک مینمایند، چندان که این رفتارهای نیک از دست میرود و دیده نمیشود و آتش دشمنی و دشمنتراشی ریش و ریشهی خود ایشان را علاوه بر دیگران میسوزاند.
- ۰ نظر
- ۰۹ بهمن ۹۲ ، ۱۱:۴۹