یادداشت های دکتر محی الدین قنبری

از قدیم گفته اند حکمت، نکبت است و دانش شوم! اما چرا؟! چون فردی که راه دانایی و خردمندی را در پیش بگیرد ناگزیر با مردم فاصله ای پیدا می کند و پرکردن این شکاف آسان نخواهد بود. اینکه در قرآن کریم هم آمده است که «اکثرهم لا یعقلون» یا زمانه به مردم نادان (شکارچی ها و فرصت طلب ها) زمام امور را می دهد و نه اهل دانش و فضل، حکایت تازه ای نیست. اما در عصر اطلاعات و آموزش همگانی و به اصطلاح حاکمیت قانون بد نیست که این گزارش را از سایت ترجمان بخوانیم تا انتظارات خودمان از دیگران و حتا از خودمان کم شود با هم مهربانانه تر رفتار کنیم چه آنکه همه ما گاهی، گاهی کم گاهی بیش از خردورزی دور می شویم.

آغاز: انسان، زندگی؛

چندی گذشت، زان میان تنی چند از آنان راهی یافتند برای کاری کارگر، تا کارشان پیش برود،

 جادُوی نامش کردند؛

چندی گذشت، پرسشگرانی چند از جادوان پرسیدند و پرسیدند، آنان را ناتوان دیدند!

  پرسش­گری و پاسخهای خود را اندیشه و فلسفه نامیدند.

جادوان در پی کاربست بودند و دانشی کاربردی و عملی می خواستند، فلسفیان، رخنه­های

 جادوان می­جُستند! به اساطیر و ادیان و دانش نظری، قوت گرفتند و جادوان را سوختند.

چندی گذشت، ورق برگشت!