یادداشت های دکتر محی الدین قنبری

   پیکره ای هشت متری از جنس برنز به وزن 10 تن که از رو به رو به دور دست می نگرد و از پشت سر وقتی که از پنجره های کتابخانه ملی نگاه می کنید در هوای دودآلود زمستان تهران دارد به پرچم ایران سلام می دهد.

    دانشگاه معبد من است و کتابخانه ملی مانند بسیاری از دانش دوستان بهشت من. دیروز وقتی رفتم چند ساعتی بخوانم و بیارامم صندلی و میز خالی پیدا نمی شد سالن ها را می گشتم از پنجره جنوبی کتابخانه چشمم به چشم انداز بالا افتاد؛ تا به حال آن را ندیده بودم، خیلی زیبا بود. بی درنگ گفتم این باید پیکره فردوسی باشد که چنین برازنده  و بارز است و به پرچم رو به رویش سلام می دهد. هر ماه یکی دو بار می روم کتابخانه ملی ولی این را اولین بار بود می دیدم. آن قسمت در دسترس مردم نیست و ای کاش باشد و از آن مراقبت هم کنند. (امروز 25 مرداد 1401 باز برای نوشیدن نسکافه و استراحت کمی بیشتر قدم زدم دیدم آن قسمت را هم در مدیریت جدید کتابخانه ملی که بر دوش جناب آقای علیرضا مختارپور قهرودی است باز کرده اند.)

   چنان مشتاق دیدن پیکره شدم از نوار قرمز عبور نکنید گذشتم و به فضای پشت آن رسیدم: