یادداشت های دکتر محی الدین قنبری

    1. من بر این باورم هر رفتاری که در انسان می بینیم ناشی ازپاسخ به نیازی شکل گرفته و در آن هنگام ضرورت بوده است. ما قتل می کنیم حسد داریم دروغ می گوییم و اینها برای بقای ما سودبخش بوده اند. چرا برخی از جانوران جانداران دیگر را نمی کشند و برخی دیگر می کشند؟ زمانی که نیاز بوده و توانسته ایم آموخته ایم و آن کار را کرده ایم. ما فرزندان قاتلان و تبهکاران و حسودهای موفق پیشین هستیم؛ آنها که نکشتند کشته شدند؛ آنها که حسد نداشتند خورده شدند؛ آنان که دروغ نگفتند و فرصت را از رقیب ندزدیدند دزدیده و شکار شدند؛ ما نوادگان جنایتکارانی پیروزیم.

2.  ببینید خانواده هایی که جشن شادی ها نمی گیرند. تولد نمی گیرند کادو نمی دهند شمع کیک فوت نمی کنند، اینها مناسک یک خانواده است؛ از هم دورمی شوند، می گسلند. مناسک و آیین ها، دوخت آدمیان است. دینداری هم یکی از رفتارهایی بود که در برهه ای از زمان برای ما عامل همبستگی اجتماعی و انباشت قدرت برای زندگی بهتر شد. داستانی که ما را با آیین هایش مثل منگنه و چسب و کوک به هم وصل کرد تا از چیزی به نام جامعه و هویت و ما صحبت کنیم. زیب و زیورش افزوده شد قاعده های صلح و قرار هم پیدا کرد و مایه آرام جان و امن و امان شد.

3. آن چیزهایی که از دین و ادبیات سود داشته باشد گرامی می دارم و می خواهمش. آن چیزها که نه اساسی در حقیقت* دارند و نه خیر* و سود و زیبایی* ای کنار می گذارم و این کاری است که با همه منابعی که داریم می کنیم. شنیده ام که عملگرایان آمریکایی هم همین نظر را دارند باید بیشتر مطالعه کنم و با آنها آشنا شوم.

                                                                                   به امید زندگی بهتر برای بیشتر مردم