یادداشت های دکتر محی الدین قنبری

پاسخ به این پرسش آسان نیست ولی یک علتش این است که کودکان هنوز درگیر اندازه ها نشده اند. آنها کمتر و بیشتر را چندان نمی دانند. آنها در مقیاسهای ما زندگی نمی کنند. غم و غصه نمی خورند که چرا فلانی بیشتر دارد و این را کمتر می باید می خریدم و آن را بیشتر باید می فروختم و زندگی ام را به چه دادم و دیگری چه کارها کرد. کودکان هم مقیاسهایی دارند ولی نه به اندازه ما. ما در هم شکسته ی همین اندازه هاییم. بدون اندازه ها و ریاضیات نمی توانیم یک لباس بدوزیم یک چهارپایه بسازیم تا چه رسد که تمدنی نوین داشته باشیم ولی همین اندازه ها ما را در بر گرفته اند اسیر کرده اند امیر ما شده اند. کودکان از این اندازه ها بیرون اند و برای همین چنین شاد و خواستنی اند. آنها از جهانی دیگر اند. بی غل و بی غش، بی حساب و اندازه و بی کینه. یاد حسین پناهی به خیر که می گفت:

من می خوام برگردم به کودکی!