دستورهایی کهن از دین زرتشت
یکی از مواردی که در بررسی ادیان دیده می شود این است که بر دینی سخت گیری می شود و بر دینی گذرا تنها محاسن و خوبیهای آن را می بینند.
برای مثال مسلمانان بر مسیحیان و دیگران مواردی را سخت می گیرند و همان موارد را در دین خود به آسانی توجیه می کنند. از جمله نمونه هایی که اکنون در اینترنت فراوان شده انکار و استهزای احکام دین اسلام است و از آن طرف یاد نمی کنند که مثلا در دین زرتشت چه وضعیتی بوده است؟
گویی که نقاط منفی شخصی را با مزایا و نقاط قوت شخصی دیگر مقایسه کنند. به همین منظور چند مورد از احکام دین زرتشت-درود خدا بر روان پاک او باد- را از اوستا کتاب ارجمند بازمانده از کهن روزگار می بینیم:
1. زرتشتیان برای رعایت پاکی و نیالودن آب و خاک دستورهایی (احکامی) سختگیرانه داشتند:
«ای دادار جهان استومند! ای اشون!
اگر کسی تمام پیکر سگ یا آدمی مرده را بر زمین بیندازد و چربی یا مغز آن استخوان در زمین فرونشیند، پادافره [جزا] گناهش چیست؟
اهوره مزدا پاسخ داد:
هزار تازیانه با اسپهه-اشترا، هزار تازیانه با سروشوچرن[چوبدست].»(1)
به همین ترتیب مجازاتهایی کمتر در خلافهای کوچکتر درنظر گرفته شده است؛ برای نمونه پادافره انداختن انگشتی یا دنده ای از مردار 90 تازیانه از هردو نوع شلاق در جمع 180 تازیانه؛ اگر دو تا انداخته باشد 200 ضربه ازین شلاق 200 تای دیگر از آن دیگر و ... .
2. از موارد جالب مراسم دفن مردگان و دستورهای مرده کشی است؛ آنها به مرده کش و مرده کشها می گفتند نسوکش و نسوکشان. بعد که جنازه را می بردند در بلندی ای که خوراک مردارخواران و حیوانات شود در سه گامی مرده می نشستند و غسل میت به جای می آوردند ولی به جای آب به دستور موبدان از ادرار دامها استفاده می کردند (احتمال می رود که جنبه ضدعفونی داشته است):
«ای دادار جهان استومند! ای اشون!
پیشابی که نسوکشان باید گیسو و تن خویش را بدان بشویند، کدام است؟
پیشاب گوسفند یا گاو نر؟ پیشاب مرد یا زن؟
اهوره مزدا پاسخ داد:
پیشاب گوسفند یا گاو نر، اما نه پیشاب مرد و نه پیشاب زن، مگر آن که مرد یا زن، نزدیکترین خویشاوند مرده باشند.
مزداپرستان باید پیشاب آماده کنند تا نسوکشان گیسو و تن خویش را بدان بشویند.»(2)
بعد در بازگشت به دهکده آیین برشنوم* را انجام می دادند که 9 روز طول می کشید و پاکی از هر آلودگی و ورود به در بهشت نتیجه اش بود که دیگر از حوصله این مجال خارج است.
منبع:
1. اوستا؛ کهن ترین سرودهای ایرانیان، به کوشش جلیل دوستخواه، تهران، انتشارات مروارید، چاپ دوازدهم، 1387، ج2 ، ص 723 از وندیداد، فرگرد ششم، بخش دوم.
2. همان، ص 747 و 748 از وندیداد، فرگرد هشتم، بخش دوم.
