تنها آنان که آماده مرگ باشند، دیرینه می زیند.
دست به کارهایی می زنند که از چهارچوبهای پیر و محدود و مردنی زمانه و زمینه شان بیرون اند؛ چنان کسان میرند و اندیشه و کارشان ماند.
چرا دیرتر زیستن فضیلت باشد؟
باشد که زیبایی ای یا نیکی ای به جهان بیشتر رسد.
